تار آذربایجانی ، آذربایجان شرقی

کاسه طنینی تار آذربایجانی مانند تار فارسی از دو قسمت کاسه بزرگ و کاسه کوچک یا نقاره تشکیل شده است. و در مقایسه با تار فارسی، کوچک تر و کم حجم تر، و پشت آن بر خلاف تار فارسی نسبتاً صاف و تخت است. حجم کمتر و تخت بودن پشت کاسه این امکان را به نوازنده می دهد تا آن را هنگام نواختن به راحتی روی سینه خود قرار دهد.

دهانه کاسه و نقاره در مقایسه با تار فارسی بازتر است و روی آنها پوست کشیده می شود. دسته ساز در زایده کوتاهی که از نقاره خارج شده است فرو می رود.

روی دسته 22 تا 24 دستان بسته می شوند و در انتهای آن سرپنجه قرار دارد که محل گوشی هاست. در سرپنجه 9 گوشی وجود دارد (6 گوشی بزرگ و 3 گوشی کوچک) . تار آذربایجانی 11 وتر دارد که 6 وتر آن، وترهای اصلی هستند. چهار وتر به سیم های زنگ (جینگنه) معروف هستند که دو به دو، به صورت همصدا کوک می شوند و هر دو وتر به یک گوشی متصل اند. بنابراین برای چهار سیم زنگ، 2 گوشی وجود دارد. تنها گوشی باقی مانده مربوط به سیم باس است. 6 وتر اصلی در سه گروه دوتایی با  نام های سفید، زرد و بم تقسیم می شوند. این ساز 4 شیطانک دارد که اولی شیطانک اصلی است و در محل اتصال دسته به سرپنجه قرار دارد و از روی آن 6 وتر اصلی عبور می کنند. دومی شیطانک فرعی سیم باس است که به شیطانک اصلی متصل است. دو شیطانک فرعی دیگر، محل عبور سیم های زنگ هستند. مضراب تار آذربایجانی قطعه ای از جنس شاخ گاو میش یا مواد مصنوعی است که بر خلاف تار فارسی فاقد موم است.